Mijn ervaring met Pro ana sites

Het afvallen ging heel goed, en ik zocht een maatje, om samen mee af te vallen. Ik begon te google en kwam al snel op pro ana sites terecht. Niet wetend dat hierdoor de dood zo dichtbij zou komen te liggen. En dat ik niet meer kon stoppen.

Op een pro ana site zag ik een telefoonnummer staan van een meisje die ook een afval maatje zocht. Meteen pakte ik mijn mobiel, en we kwamen in contact. Via haar kwam al snel ik in een groep chat op whatsapp met allemaal meisjes die wilden afvallen. Ze kwamen ook van pro ana sites dus ik dacht dat ze net als mij, anorexia hadden. In een andere chat was een meisje overleden door haar anorexia. Dit raakte mij heel erg, maar het weerhield mij niet van de pro ana sites en chat.

Op de sites stonden allemaal work-outs, tips en eetschema’s. De eetschema’s waren in aantal dagen verdeeld. Er waren schema’s van 10 dagen, 30 dagen, enzovoort.

De hoeveel calorieën die je tot je mocht nemen was heel verschillend. De ene dag mocht je er 500, dan weer 100. Er zaten ook dagen in dat je alles mocht eten wat je wou, en dagen dat je ging vasten. Maar voor mij waren deze crash diëten nog veel te veel! ‘Wie werkt er in godsnaam nou 100 calorieën naar binnen’, dacht ik.

Ik trok mijn eigen plan en mocht rond de 100 calorieën op een dag eten. Groente en fruit telde ook mee! Daarnaast ging ik heel veel skeeleren. 1 rondje was 10 kilometer. Dan ging ik dat rondje ook nog een keer fietsen en een heel stuk wandelen. Oefeningen deed ik ook. Op mijn telefoon stonden allemaal apps van calorieën tellers en work-outs met de calorieën die daarbij verbrand werden. Hierdoor crashte mijn telefoon regelmatig, want die stond veel te vol, maar ik kon ze niet verwijderen, het mocht niet van de anorexia.

Na een tijd in de groep chat te hebben gezeten kwam ik er achter dat dit geen meisjes waren met anorexia, op 1 na. Het waren meisjes die gewoon wouden afvallen omdat ze ietsje te zwaar waren voor hun doen. Ze hadden totaal geen anorexia gedachtes zoals mij. Ze hadden zelfs moeite met afvallen, dat kon ik me dan echt weer niet voorstellen. Omdat ik dacht dat ze anorexia hadden en juist moeite hadden om te eten en daar tegen te vechten.

Mijn lichaam ging snel achteruit.

Nu ik deze foto’s terug zie schrik ik weer. En toen was ik nog niet eens opgenomen.

Tijdens mijn opname sterkte ik weer aan.

Ik mocht een stukje naar buiten met de rolstoel, wat was dat een feest. EINDELIJK mocht ik van mijn kamertje af!

In het ziekenhuis tijdens deze opname had ik alle apps verwijderd en ik zat niet meer op pro ana. Totdat ik weer thuis was, de anorexia greep haar kans en ik ging weer afvallen. Ik raakte weer verzuild tussen pro ana sites en droeg zelfs speciale armbandjes. Een rood bandje dat je om je linker pols moest dragen, dat was een teken dat je een ana was. Daaraan konden andere ana’s elkaar herkennen.